Author: Hennie Molenaar

In september begon ik een kerstverhaal te schrijven. Het was prachtig weer, de zon scheen en het was minstens twintig graden. Dat was lastig. Het verhaal was bedoeld voor ouderen, en ik wilde iets schrijven wat in de winter van '62-'63 speelde. Die beruchte, hele koude winter. Ik ben zelf geboren in die winter en het verhaal gaat dat ik veel te laat kwam omdat ik het buiten te koud vond. Mijn arme moeder kon met die dikke buik en mijn broer van één maandenlang de deur niet uit. Op zijn verjaardag werd de Elfstedentocht gereden die Reinier Paping won en waarbij de omstandigheden zo extreem waren dat nog geen 60 schaatsers finishten. Die winter dus. Ook in december was het al koud, dus in mijn verhaal moest goed naar voren komen hoe dat was. Probeer je daar maar eens in in te leven als je in een zomers bloesje buiten zit. Het weer heeft veel invloed op wat ik schrijf....

Op een dag besloot ik dat ik schrijver was. Natuurlijk ben ik dat altijd al geweest, maar op een dag wist ik zeker dat dat was wat ik was. Dat is inmiddels zo'n twaalf jaar geleden. Voor die tijd dacht ik nog dat ik wat anders was. Bijvoorbeeld een mislukte muzikante, of een bibliothecaresse die nog niet de juiste bibliotheek gevonden had. Maar aangezien ik in die tijd steeds vaker ziek was, bedacht ik dat ik misschien beter zou worden als ik er eens goed over nadacht wat ik nou echt was. Ik besloot een schrijfcursus te gaan volgen. Een hele laagdrempelige schrijfcursus, met duidelijke opdrachten, zoals bijvoorbeeld: schrijf een ode aan je favoriete gebruiksvoorwerp, of, wat is er met het meisje op dit schilderij aan de hand. Ik kwam erachter dat de teksten zomaar tevoorschijn kwamen, en dat ik van alles iets moois kon maken. Steeds vaker wilde ik niets anders. Na de cursus ging ik door met schrijven. En  niet meer,...