Category: Non classé

Kerstverhaal Zeven jaar geleden gaf mijn koor, Capella Ducis, één van haar vele kerstoptredens in een verzorgingstehuis. Voor de variatie werd er ook een kerstverhaal voorgelezen. Omdat het moeilijk was iets geschikts te vinden, besloot ik te proberen er één te schrijven. Inmiddels is het al diverse malen voorgelezen, door mijn goede vriendin Marjolein, en altijd een succes. Daarom heb ik besloten het online te zetten. Voorlezen mag, maar ik vind het wel leuk om te horen waar en hoe dat gebeurt, dus stuur me dan een berichtje. (op de foto mijn moeder en ik, ik gok met kerst 1964) 22 december 1962Joke sprong het trapje op. Ze hijgde nog na en had pijn in haar zij, maar ze had de trein gehaald. Het was heel druk geweest. Mensen besloten vaak op het laatste moment dat ze toch nog iets nieuws voor Kerst wilden. Vooral de truien waren de winkel uitgevlogen. Nu het ineens weer zo koud was, had je niet veel...

Thea Voordat ik romans voor volwassenen schreef, heb ik twee historische kinderboeken geschreven. Dat is de schuld van Thea Beckman.Op dit moment lees ik haar mooie biografie, geschreven door Vivian de Gier. Daardoor realiseer ik me weer hoe haar boeken mij beïnvloed hebben. Ik had op de middelbare school ook een geweldige geschiedenisleraar, dat hielp, maar zonder Kruistocht in spijkerbroek en Geef me de ruimte was ik nooit geschiedenis gaan studeren.Lezen deed ik daarvoor natuurlijk al, ook boeken over vroeger, maar de romans van Thea Beckman grepen me en lieten me verdwijnen in een andere tijd. Ik wilde ook in de neuro-transmitter naar de middeleeuwen om avonturen te beleven. En ik reisde, al musicerend, mee met Marie-Claire door het wonderschone, maar door oorlog verscheurde Frankrijk. En ook de boeken die daarna kwamen heb ik verslonden.Toen ik wat ouder werd, hield dat op en ging ik boeken voor volwassenen lezen. Maar het gebeurt maar zelden dat ik zo wordt meegesleurd door een...

Water Heel juni ben ik weg geweest, naar het wonderschone Schotland. Land van eigenzinnige gewoonten - doedelzakken, haggis, whiskey en kilts-, maar vooral van heide, bergen, bossen, rotsen, moerassen en heel veel water.Zonder dat water zou Schotland niet zo groen zijn. Ik heb ter plekke ook geleerd dat een groot deel van het land pas vanaf de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw aangesloten is op het elektriciteitsnet, door middel van de kracht van dat water. Ik heb daarover een film gezien met veel stoere mannen en met vrouwen die heel blij waren met koelkasten, stofzuigers en wasmachines. Het is ook overal het zelfde.Water is altijd mijn favoriete element geweest. Ik heb jarenlang op zwemmen gezeten en was op dagjes aan het strand de zee niet uit te krijgen. Ik zwem niet vaak meer, maar als ik het doe voel ik mij als een vis.... Vroeger woonde ik dichter bij de zee dan nu en ik mis hem geregeld....

Verder Na mijn vorige blog, over de twijfels die ik had over het nut van schrijven, heb ik niet veel meer op papier gezet. Want, ondanks de positieve reacties, speelt de twijfel nog door.Maar wel minder. Ik heb weinig geschreven, maar ik heb de meer dan 100 pagina’s, die er al zijn van mijn nieuwe boek, gecorrigeerd en herschreven. De eerste versie van een boek is nog erg basaal. Natuurlijk, de karakters krijgen vorm en de loop van het verhaal wordt duidelijk. Maar bij herlezen is altijd zichtbaar dat er nog veel aan mankeert.Dat is niet erg. De meeste verhalen worden niet in eenmaal opgeschreven. In mijn hoofd gaat het ook altijd sneller dan ik het op kan schrijven, dus op dat moment verandert er al iets aan de tekst. Zelfs nadat het boek talloze keren door mij en door anderen gecorrigeerd is en daarna gepubliceerd, zie ik nog dingen die ik anders zou kunnen doen. Terwijl er over iedere formulering...

Tobben Het schrijven wil niet erg, de laatste tijd. Ik weet niet goed hoe ik verder moet en heb daardoor (te) veel tijd om aan andere dingen te denken. Zoals gewoonlijk helpt dat niet.Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik al heel lang tob met mijn gezondheid, zowel fysiek als mentaal. Ik ben erg goed in tobben. En als ik niet weet hoe ik verder moet, ga ik dat dus doen.Een paar weken geleden had ik een flinke inzinking, waarin alles samenkwam. Slecht slapen, veel pijn en een soort van buikgriep. Op zo’n moment schiet de paniek erin en vraag ik mij af, waar ik het allemaal voor doe. Wat betekent zo’n verhaal waar ik aan werk in het grote geheel van alles wat er op de wereld gebeurd?  Het helpt niet tegen klimaatverandering, oorlog, honger, armoede, woningnood en foute bestuurders. En ook niet tegen die absurde kabinetsformatie. Zou ik eigenlijk niet iets heel anders moeten doen?Ik heb mensen...

Reizen Zelf houd ik wel van langzaam reizen. Met de trein, de boot, de fiets, lopend of, als het echt niet anders kan, de auto. Dan kun je zien hoe de wereld er anders uit gaat zien en niet, zoals bij vliegen, ineens helemaal anders is. Je merkt dat het steeds warmer wordt als je naar het zuiden gaat, je ziet meer heuvels, andere bouwstijlen. En je hebt de tijd en kans om de details daarvan in je op te nemen. Daarnaast ontmoet je allerlei mensen, niet alleen degenen die iedere dag met reizigers te maken hebben.De laatste weken heb ik geschreven aan het verhaal van een reis dat het personage in mijn nieuwe boek maakt, in december 1657. In die tijd waren er al vormen van openbaar vervoer, zoals de trekschuit of de postkoets. Een hele, gewenste of ongewenste, sociale manier van reizen. Reizigers die geen behoefte hadden aan menselijk contact onderweg, namen hun privérijtuig of gingen te paard. De...

Schilder @centraal museum utrecht In de zeventiende eeuw was de Republiek der Nederlanden vergeven van de schilders. De bekendste, die we nu nog kennen, zoals Rembrandt en Vermeer, waren daar maar een klein deel van. Er waren er duizenden.Dat was maar goed ook, want bijna iedereen wilde wel wat aan de muur. In ieder geval in de steden, waar veel ambachts- en kooplieden graag een schilderij kochten. Dan hoorde je erbij. Vaak was dat een al bestaand schilderij en soms werd het gebruikt om een schuld af te lossen. In mijn boek Een vindingrijk man betaalt de vrouw van Vermeer op deze manier de rekening van de stoffenwinkel van Leeuwenhoek.Degenen die het konden betalen, gaven schilders opdrachten. Het liefst voor iets waarop zij zelf afgebeeld stonden. En/of hun vrouw, kinderen, hond of huis. In Den Haag, ook toen al het regeringscentrum, was er daarom werk genoeg. Prinsen, edelen, rijke kooplieden, regenten, zeeadmiraals en andere legerleiders lieten zeer geregeld hun portret schilderen. Al...

Persoonlijke feiten De afgelopen week stond ik gedwongen op non-actief. Niet alleen door de verkiezingen, maar ook corona had mij weer eens te pakken. Niet heel erg, maar wel erg genoeg om alleen maar te slapen, op de bank te liggen, te lezen en af en toe een filmpje te kijken. Eigenlijk de ideale vorm van ziek zijn.Op dit blog lijkt het of ik al veel langer niets doe, maar dat is schijn. Ik ben juist druk bezig geweest. Voordat ik ziek werd heb ik bijna iedere dag aan mijn nieuwe boek geschreven. Ditmaal zit ik in het hoofd van mijn hoofdpersoon en dat is weer een heel andere plek dan in mijn vorige boek. Zij heeft een eigen stem en eigen visie op de wereld. En op de werkelijkheid.De kunst is de balans te vinden tussen alles willen vertellen, maar ook het door haar te laten vertellen. Omdat het een historische roman is, wil ik graag dat de feiten kloppen,...

Donderslag Vandaag is het precies 369 dagen geleden dat er in Delft een grote ramp gebeurde. Het kruithuis, midden in de stad, ontplofte en er brak een grote brand uit die een derde van de stad verwoestte. Ook vielen er veel slachtoffers. Egbert van der Poel, de schilder van bovenstaand schilderij, woonde midden in het gebied en verloor waarschijnlijk één van zijn dochters. Hij heeft de ramp steeds opnieuw geschilderd.Hoe de ramp heeft kunnen gebeuren is nooit helemaal duidelijk geworden. Het kruitmagazijn was gevestigd in een oud klooster in het noorden van de stad. Nadat de Republiek de katholieke eredienst verboden had, werden kloosters geconfisqueerd en voor van alles en nog wat gebruikt. In Delft waren er onder meer een weverij, een brouwerij en een kazerne en kruithuis in gevestigd. De meest genoemde verklaring voor de ramp is dat een militair, Cornelis Soetens, niet voorzichtig genoeg zou zijn geweest. In mijn boek Een vindingrijk man beschrijf ik zijn laatste momenten voor...

Karakter De personages in mijn boeken hebben allemaal hun eigen karakter. Dat is in ieder geval de bedoeling. Natuurlijk lijken ze weleens op elkaar, zeker als ze familie zijn. Maar ook dan probeer ik door subtiele details te laten zien dat ze verschillend zijn.Dat is niet altijd even gemakkelijk. Ik heb bijvoorbeeld veel moeite met echte slechteriken. Zelfs het meest irritante personage doet toch wel eens iets aardigs. Ik vind het onmogelijk om iemand in en in slecht te maken. Voor mij is dat geen mens meer, maar een soort sjabloon, of een karikatuur.Dat merk ik ook in de echte wereld. Mensen die ik echt verschrikkelijk vind, ken ik niet persoonlijk. Het zijn mannen (bijna altijd mannen) die echt niet deugen. Een Poetin bijvoorbeeld. Maar in mensen in mijn omgeving die mij niet liggen, kan ik toch altijd nog iets positiefs zien, zoals goede bedoelingen.Daarom zijn mijn personages, als het goed is, genuanceerd. Meestal zijn ze aardig voor elkaar, maar niet...