Tobben

Het schrijven wil niet erg, de laatste tijd. Ik weet niet goed hoe ik verder moet en heb daardoor (te) veel tijd om aan andere dingen te denken. Zoals gewoonlijk helpt dat niet.

Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik al heel lang tob met mijn gezondheid, zowel fysiek als mentaal. Ik ben erg goed in tobben. En als ik niet weet hoe ik verder moet, ga ik dat dus doen.

Een paar weken geleden had ik een flinke inzinking, waarin alles samenkwam. Slecht slapen, veel pijn en een soort van buikgriep. Op zo’n moment schiet de paniek erin en vraag ik mij af, waar ik het allemaal voor doe. Wat betekent zo’n verhaal waar ik aan werk in het grote geheel van alles wat er op de wereld gebeurd?  Het helpt niet tegen klimaatverandering, oorlog, honger, armoede, woningnood en foute bestuurders. En ook niet tegen die absurde kabinetsformatie. Zou ik eigenlijk niet iets heel anders moeten doen?

Ik heb mensen in mijn omgeving die zich wel richten op het beter maken van de wereld, via hun werk of door actie te voeren. Zij zijn goed bezig, vind ik, en ik probeer ze ook te steunen. Alle beetjes helpen, maar tijdens deze sombere momenten ben ik me er erg bewust van dat het lang niet genoeg is. Dat geeft me een gevoel van machteloosheid en maakt het doorgaan met verhalen vertellen moeilijk.

Na een tijdje kan ik gelukkig wel weer helder denken en realiseer me dat ik doe wat ik kan. Natuurlijk, ik vind dat ik te weinig kan, met een lichaam dat zelden meewerkt. Maar wat ik kan, doe ik. En verder probeer ik de wereld wat mooier te maken, met boeken en zo nu en dan een concert.

Natuurlijk blijf ik mij druk maken om alles wat er fout gaat en blijf ik mij zorgen maken over de toekomst. Dat is noodzakelijk. Daarom denk ik dat ik de komende tijd wel eens over andere onderwerpen zal schrijven dan ik normaal doe.

Want schrijven, dat is wat ik kan.