Author: Hennie Molenaar

Eindelijk is het zover, de uitgever heeft positief gereageerd. Als het goed is, verschijnt De Tuin binnen een paar maanden. Dat schept wat ruimte in mijn hoofd. De laatste weken waren niet gemakkelijk. Ik had geen idee waar ik mee verder moest en had moeite mijn dagen te vullen. Toen de covid-regels nog strenger werden, in plaats van versoepelden, hielp dat niet mee. Natuurlijk heb ik het niet slecht. Ik heb een dak boven mijn hoofd, ik ben niet alleen en we hebben geen financiële problemen. Maar toch. Toen deze week de avondklok inging en groepen jongens gingen rellen, ook hier in Den Bosch, kreeg ik het nog benauwder. Waar gaat het allemaal naar toe? Gelukkig was het de avond erna weer rustiger en moet ik niet uit het oog verliezen dat de meeste mensen deugen (Goede titel voor een boek!). Bovendien worden de dagen alweer langer en heb ik in maart een weekje vakantie geboekt. Nu kan ik gaan nadenken over...

Het is al weer dagen geleden dat de zon scheen. Op nieuwjaarsdag zag ik hem, tijdens een wandeling in de Limburgse heuvels. Nu moet de hele dag het licht aan. Het is een groot contrast met vorige week. Toen waren we, voor het eerst in maanden, weer één gezin, in één huis, met veel spelletjes, gezelligheid, lekker eten en zo nu en dan een knuffel. Maar de kinderen zijn weer aan het werk en aan de studie, mijn lief vergadert weer op zolder en ik zit in mijn eentje achter mijn bureau te peinzen over hoe ik verder moet. De uitgeverij heeft mij net laten weten dat het wat langer gaat duren voordat ik hoor wat ze van mijn boek vinden. De derde versie van het van Leeuwenhoek-boek is af, dus daar moet ik een tijd niet naar kijken. Wat is er dan nog wel te doen? Direct weer aan een nieuw project beginnen, lijkt mij geen goede keuze. Dan gaan al die...

Als je een boek opstuurt naar een uitgever, geef je het uit handen. Zodra het weg is, bedenk je van alles wat er niet aan klopt, of wat beter gekund had. Deze uitgever belooft binnen zes weken te reageren, maar nu, na tien dagen, duurt het mij al veel te lang. Deze tien dagen heb ik niets geschreven, behalve boodschappenlijstjes en wat kaartjes voor dierbare jarigen. Dit is het moment dat de twijfel toeslaat. Kan ik eigenlijk wel schrijven? Natuurlijk zou ik daar niet over moeten twijfelen. Ik heb al vijf boeken gepubliceerd, die ook nog door heel wat mensen gelezen zijn én gewaardeerd werden. Maar er zijn er niet veel van verkocht. En dit boek is natuurlijk weer heel anders dan de vorigen. Ieder boek lijkt het eerste. Daarom is het moeilijk mij weer op een ander project te richten. Antoni van Leeuwenhoek heeft vooralsnog rust gehad. Wel heb ik allerlei zaken over mijn verleden uitgezocht. Met wie had ik mijn eerste...

Gisteren heb ik het boek over mijn grootouders naar een uitgever gestuurd. Dat is natuurlijk weer vreselijk spannend, maar ik heb er wel vertrouwen in. Zoals ik al eerder meldde, heb ik het helemaal herschreven. Daarna hebben een aantal lieve proeflezers zich erover ontfermd. Op wat praktische puntjes na (data die niet klopten, het gebruik van een accentteken) waren ze er zeer over te spreken. Het woord ontroerend werd zelfs genoemd. Volgens mijn dochter was het een verhaal dat voor veel mensen interessant kon zijn. Kijk, daar hebben we wat aan. Nu kan ik alleen maar afwachten hoe de uitgever op 'De tuin' zal reageren. Intussen moet ik mij weer op andere projecten richten. De laatste weken heb ik nagedacht over mogelijke nieuwe onderwerpen. En over mogelijke genres. Wellicht is het een goed idee het weer eens met een kinderboek te proberen. Of met een roman gebaseerd op iets uit mijn eigen leven. Of met een biografie over een interessant persoon die...

Mijn opa en oma jaren later De laatste maanden heb ik een nog niet gepubliceerd manuscript herschreven. Het verhaal van 'De Tuin' is mij zeer dierbaar. Het gaat over de liefde tussen mijn oma en opa. Eigenlijk was dit boek twee jaar geleden al af. Toen heb ik het opgestuurd naar diverse uitgevers, die het helaas niet uit wilden geven. Als ploeterend schrijver zou ik daar gewend aan moeten zijn, maar zo werk het helaas niet. Ik heb drie jaar aan het boek gewerkt, zelfs nog langer als je de onderzoekstijd meetelt. Dan is het steeds weer even slikken als er een afwijzingsmailtje van wel drie zinnen lang komt. Omdat ik er niet te lang bij stil wilde staan, ben ik aan iets nieuws begonnen, het boek over de wereld van Antoni van Leeuwenhoek, waarover ik in dit blog al veel heb geschreven. Maar nu dat boek ook min of meer voltooid is, laat ik het even liggen, om er straks met een...

Nu het zomer is geworden en de corona maatregelen niet zo streng meer zijn, speelt het leven zich steeds meer buiten af. Niet dat ik al die maanden binnen ben gebleven. Er mocht immers een frisse neus gehaald worden. Zo heb ik dit voorjaar heel veel gewandeld, meestal gewoon hier in de stad. Maar vooral ook op plaatsen buiten de stad, waar het rustig was en waar het steeds meer lente werd. We hebben veel nieuwe gebieden verkend. Ook op de fiets overigens. De rest van de tijd zat ik thuis. Soms weliswaar in ons tuintje, maar wel altijd met muren om mij heen. Daarom was het twee weken geleden heel prettig een aantal dagen ergens anders te zijn. In een huisje in het bos, met mevrouw eekhoorn als buurvrouw. Het was maar een klein stukje hier vandaan, maar zo'n wereld van verschil. Geen werk, geen zoombijeenkomsten, geen klussende buurman. Alleen de parkbeheerder op zijn grasmaaier, ruisende bomen en heel veel vogels. Maar het...

Mijn koor zingt weer. Iedere donderdagavond zitten we er klaar voor. Onze dirigent heeft zich goed voorbereid en de meesten hebben hun muziek bestudeerd. Nu maar hopen dat de verbinding goed is. Zoals veel bijeenkomsten de laatste maanden zijn ook onze repetities digitaal. De eerste weken deden we niets, behalve een beetje contact houden. De meeste zangers hadden het er al moeilijk genoeg mee hun werk op een aangepaste manier toch te kunnen blijven doen. Ik niet. Zoals ik al eerder schreef, zit ik altijd al alleen achter mijn bureau. Voor mijn dagelijkse routine veranderde er niet zoveel. Maar om niet de hele week geen mens te spreken, was het goed dat die wekelijkse repetitie bestond. Ondanks dat mijn lief nu ook thuis werkt, heb ik mij de afgelopen tijd extra eenzaam gevoeld. Maar ik zag ook wel in dat het niet anders kon. Bovendien is zingen iets wat je doet als je bij elkaar bent. Het is plezierig...

Gisteren stond er een interview in de Volkskrant met Hilary Mantel . De schrijfster van de prachtige boeken over Thomas Cromwell. Op dit moment lees ik het net verschenen laatste deel 'The Mirror and the Light'. Aan de ene kant wil ik steeds doorlezen, maar aan de andere kant ook weer niet, want dan is het straks zomaar uit. Het is vreselijk mooi, op allerlei manieren. Het taalgebruik, modern maar toch zestiende-eeuws, de terloopsheid waarmee juist belangrijke zaken aan de orde komen, de gelaagdheid van de personages. Vooral dat van Cromwell zelf. Hij lijkt een duidelijk doel voor ogen te hebben, maar intussen houdt hij zich bezig met allerlei dagelijkse rompslomp. Die van hemzelf, maar vooral die van het hele land en de koning in het bijzonder. Hoe verder ik in dit laatste deel kom, hoe meer ik het noodlot voel naderen. Maar of Cromwell dat zelf ook merkt is de vraag. Omdat het historische personages zijn, is al bekend...

Er is niet veel veranderd sinds de vorige keer dat ik schreef. Iedereen zit nog steeds thuis. Wel zijn we nu maar met z'n tweeën zodat het hier bijna net zo rustig is als voor de coronacrisis. Maar verder zitten we allebei achter een laptop te werken, schijnt de zon de hemel uit en kunnen we bijna nergens heen. Nu merk ik pas hoe belangrijk die paar dingen zijn die je als schrijver buiten de deur doet. Het in eenzaamheid ploeteren is goed vol te houden als je weet dat je donderdag weer een koorrepetitie hebt. Of in het weekend een etentje met leuke mensen. Of binnenkort een mooie reis. Maar op dit moment heb ik eigenlijk niets om naar uit te kijken en dat maakt het moeilijk. Natuurlijk spreek ik nog wel eens iemand. De kinderen bellen heel vaak en ook andere familieleden of vrienden zo nu en dan. Met een voortuintje in een leuke straat wonen helpt, er wordt heel...

Sommige mensen werken altijd thuis. De meeste schrijvers, bijvoorbeeld. Ik ben gewend dat het overdag rustig om me heen is, dat ik mijn pauzes kan vullen met wat ik maar wil en dat ik mezelf een schop onder mijn kont moet geven om weer aan de slag te gaan. Maar nu is het allemaal anders Nu werkt iedereen die het kan thuis. Ook mijn lief en mijn zoon. De laatste is eigenlijk al bijna zes jaar het huis uit, maar omdat iedereen in zijn omgeving thuis zit of ook naar ouders is, inclusief zijn vriendin, is hij naar Den Bosch afgereisd. We zitten wel alle drie op een andere kamer, maar met mijn rust is het gedaan. Eigenlijk zouden de mannen deze week gaan wandelen in Andalusië en stiekem had ik mij verheugd op een heel stel dagen voor mijzelf te hebben. Gevuld met simpel eten, films die alleen ik maar leuk vind en helemaal eigen werktijden. En om de eenzaamheid te...