Persoonlijke feiten
De afgelopen week stond ik gedwongen op non-actief. Niet alleen door de verkiezingen, maar ook corona had mij weer eens te pakken. Niet heel erg, maar wel erg genoeg om alleen maar te slapen, op de bank te liggen, te lezen en af en toe een filmpje te kijken. Eigenlijk de ideale vorm van ziek zijn.
Op dit blog lijkt het of ik al veel langer niets doe, maar dat is schijn. Ik ben juist druk bezig geweest. Voordat ik ziek werd heb ik bijna iedere dag aan mijn nieuwe boek geschreven. Ditmaal zit ik in het hoofd van mijn hoofdpersoon en dat is weer een heel andere plek dan in mijn vorige boek. Zij heeft een eigen stem en eigen visie op de wereld. En op de werkelijkheid.
De kunst is de balans te vinden tussen alles willen vertellen, maar ook het door haar te laten vertellen. Omdat het een historische roman is, wil ik graag dat de feiten kloppen, maar een vrouw die opschrijft wat er vijftig jaar geleden aan de hand was, herinnert zich het natuurlijk niet allemaal precies meer. Voorlopig laat ik haar haar gang maar gaan en zoek ik alleen details uit die belangrijk zijn om de vaart erin te houden. Het precisiewerk komt later.
Ruim dertig jaar gelden was mijn onderwerp Hector Berlioz. Ik ben op hem afgestudeerd en heb later een boek over hem gepubliceerd. Berlioz heeft geweldige memoires geschreven, met als belangrijkste thema ‘wat was ik toch geweldig en waarom zag niemand dat?’ De boeken lezen als een trein, maar geven niet bepaald een objectief beeld van het muziekleven van zijn tijd.
Subjectief schrijven zonder de feiten helemaal te verdraaien, dat is wat ik op dit moment probeer. Of het gaat lukken weet ik nog niet zeker, maar het is een interessante puzzel.
Ik denk niet dat Hector zich daar ooit druk om gemaakt heeft.