Mijn koor zingt weer. Iedere donderdagavond zitten we er klaar voor. Onze dirigent heeft zich goed voorbereid en de meesten hebben hun muziek bestudeerd. Nu maar hopen dat de verbinding goed is.
Zoals veel bijeenkomsten de laatste maanden zijn ook onze repetities digitaal. De eerste weken deden we niets, behalve een beetje contact houden. De meeste zangers hadden het er al moeilijk genoeg mee hun werk op een aangepaste manier toch te kunnen blijven doen.
Ik niet. Zoals ik al eerder schreef, zit ik altijd al alleen achter mijn bureau. Voor mijn dagelijkse routine veranderde er niet zoveel. Maar om niet de hele week geen mens te spreken, was het goed dat die wekelijkse repetitie bestond. Ondanks dat mijn lief nu ook thuis werkt, heb ik mij de afgelopen tijd extra eenzaam gevoeld.
Maar ik zag ook wel in dat het niet anders kon. Bovendien is zingen iets wat je doet als je bij elkaar bent. Het is plezierig om muziek te maken, maar het is nog prettiger om dat samen te doen. Daar krijg je energie van en een goed humeur. Pas als je samen meerstemmig zingt, hoor je hoe mooi de muziek is. Je voelt je verbonden met elkaar. Digitaal repeteren, waarbij je elkaar alleen maar ziet en eigenlijk niet hoort, heeft dat allemaal niet.
Toch ben ik blij dat we weer ergens mee bezig zijn. Zolang er geen uitsluitsel gegeven wordt over hoe veilig het is om met elkaar te zingen, is het beter om het niet te doen. We zijn weer met muziek bezig en dat is toch het belangrijkst.
Maar ik hoop dat het niet te lang zo hoeft.