Sommige mensen werken altijd thuis. De meeste schrijvers, bijvoorbeeld. Ik ben gewend dat het overdag rustig om me heen is, dat ik mijn pauzes kan vullen met wat ik maar wil en dat ik mezelf een schop onder mijn kont moet geven om weer aan de slag te gaan. Maar nu is het allemaal anders
Nu werkt iedereen die het kan thuis. Ook mijn lief en mijn zoon. De laatste is eigenlijk al bijna zes jaar het huis uit, maar omdat iedereen in zijn omgeving thuis zit of ook naar ouders is, inclusief zijn vriendin, is hij naar Den Bosch afgereisd. We zitten wel alle drie op een andere kamer, maar met mijn rust is het gedaan.
Eigenlijk zouden de mannen deze week gaan wandelen in Andalusië en stiekem had ik mij verheugd op een heel stel dagen voor mijzelf te hebben. Gevuld met simpel eten, films die alleen ik maar leuk vind en helemaal eigen werktijden. En om de eenzaamheid te doorbreken, een bezoekje aan de fysiotherapeut en een koorrepetitie. Net als ik me dan te alleen zou gaan voelen, zouden ze weer terug komen.
Veel mensen weten niet goed wat ze moeten doen, nu ze steeds maar thuis zitten. Welkom in mijn wereld, ben ik geneigd tegen ze te zeggen. Voor mij is nu ook alles anders en ik merk dat ik moeite heb met mijn concentratie.
Het is niet alleen vervelend, het heeft ook wel iets gezelligs. Zo heeft mijn zoon geprobeerd me zijn ingewikkelde kaartspel te leren en kijken we samen leuke series. Binnenkort is hij vast weer vertrokken, dus genieten we er maar van.
Gelukkig is er nog niemand ziek geworden in mijn omgeving. Want daar gaat het natuurlijk om. Hopelijk heeft het effect. Zodat de hulpverleners het aan kunnen, zo min mogelijk mensen ernstig ziek zullen worden en we deze zomer weer gewoon naar buiten kunnen.
Dan wordt het hier weer net zo stil als vroeger.