Zaterdag was ik met mijn lief op bezoek bij twee heel oude dames. Zij zijn familie van hem en wonen in het zelfde tehuis. Ondanks dat ze al in de negentig zijn, zijn ze nog zeer bij de tijd.
Ze weten nog wat er in de wereld gebeurd en één van de twee kan ook goed met de computer over weg. Het is heel leuk om ze te zien, ze zijn hun hele leven al vriendinnen en kennen elkaar van haver tot gort. En wat nog mooier is, ze lopen over van verhalen. Verhalen over mensen die verder niemand meer kent, maar die voor hen nog zeer levend zijn. Over hun opvoeding, over het leven van jonge vrouwen in- en vlak na de oorlog, over hun ouders en broers en zussen. Er werden roddels uit de jaren zestig gedeeld en er werd naar namen gezocht.
Om ze een handje te helpen hadden we hele oude foto’s meegenomen. Voor onze generatie staan daar veel onbekenden op, maar de dames wisten bijna iedereen te plaatsen. Voor mijn lief, die zich bezig houdt met de geschiedenis van zijn familie, zijn ze een rijke bron.
Wat ze moeilijk vinden is dat ze zoveel herinneringen hebben die ze met niemand meer delen. Bijna iedereen van hun generatie is overleden. Gelukkig hebben ze elkaar nog.
Mijn moeder had al jaren geen duidelijke herinneringen meer. In haar hoofd liep eerst alles door elkaar en nog later zaten er alleen kleine snippertjes in. Een paar weken geleden is ze overleden. Ik had haar graag een oude dag gegund als de twee dames.
Volgends mij gaat dit over mijn moeder😝. Sterkte met het verlies van je moeder…. altijd een verlies😘😘😘
Dankjewel. En die moeder van jou is me er eentje!