Zingen

Of Antoni van Leeuwenhoek van zingen hield is niet bekend. En of Johannes Vermeer neuriënd achter zijn ezel stond ook niet. Wat ik wel weet is dat ik niet zonder zou kunnen.

Op dit moment repeteer ik twee avonden in de week. Op donderdagavond met Capella Ducis, mijn eigen koor al bijna dertig jaar, dat zich specialiseert in oude muziek. Voor Bach, zeg maar, hoewel nu juist ook met een beetje Bach bezig zijn. Op een steeds hoger niveau. Na de coronajaren kan er nu al meer dan een jaar min of meer normaal gerepeteerd worden. Dat is erg goed voor mijn humeur, en voor dat van de dirigent.

Daarnaast doe ik mee aan een project van een ander koor, Canta Libre, uit Zijtaart. Met dezelfde dirigent, maar van een ander niveau en met heel andere muziek, hoewel er ook Purcell op het programma staat. Iedere maandag stap ik bij een vriendin die ook meedoet in de auto en rijden we langs het kanaal naar Veghel/Zijtaart. En ook weer terug. Heel gezellig. Bij dit koor zijn we gasten en hoeven we zelf niets te regelen of organiseren. De muziek is niet heel moeilijk, maar als het eenmaal klinkt, heel plezierig om te zingen.

Doordat ik nu meedoe bij twee verschillende koren, moet ik thuis ook wat meer studeren dan ik gewend ben. Het gaat niet vanzelf, ik kan redelijk van blad zingen, maar niet zo goed dat alles meteen klopt. Die rare intervallen van Purcell schud ik niet zomaar uit mijn mouw.

Bij Capella Ducis zingen we muziek met teksten van Petrarca en De Ronsard. Muziek uit de zestiende eeuw, maar ook oudere, uit de tijd van Petrarca zelf. Dat is weer andere muziek dan we meestal zingen, dus ook daar moet ik op studeren.

Maar het is fijn daar nu de tijd voor te nemen. De publicatie van een boek en alles wat je daarna moet doen, levert genoeg stress op. Dan is het ploeteren op nieuwe muziek terwijl je met één vinger meespeelt op de piano, pure ontspanning.

Ik hoor Antoni van Leeuwenhoek eigenlijk wel pom-pom-pommen, terwijl hij weer een microscoopje in elkaar zet.