Wachten

Natuurlijk heb ik nog niets gehoord. Van een uitgever, bedoel ik. Dat viel te verwachten, maar ik ben niet de geduldigste persoon op aarde en ik moet nu iets doen waar ik heel slecht in ben, namelijk wachten.

We wachten allemaal wel ergens op. Op vrede in al die landen waar het oorlog is, op een omslag in de omgang met klimaatverandering, wereldwijd bij voorkeur, op een nieuw kabinet dat zich een beetje gedraagt en op gelijke rechten voor iedereen. Solidariteit dus vooral. Iedereen probeert zijn steentje bij te dragen, maar veel invloed hebben we niet. Niet dat die steentjes niet helpen, maar er is veel meer nodig.

Tot zover Hennie’s kerstboodschap. Terwijl we wachten, leven we gewoon verder. Ik ook. Soms is het lastig te bedenken wat ik moet doen iedere dag, nu ik geen vast project meer onder handen heb. Dus ik verzin van alles. Zoals  dat beluisteren van de muziek op de cassettes, waar ik de vorige keer over schreef, of de research voor een mogelijk nieuw boek. Dat laatste is een mooi woord voor het lezen van allerlei interessante boeken over historische onderwerpen. Op deze manier lijkt het net werk.

Verder ben ik met allebei mijn kinderen een dag op stap geweest, doe ik achterstallige opruimklussen en heb ik zowaar nog een verhaal geschreven. En ik ben een week ziek geweest, daar gaat de week ook mee voorbij.

Eerlijk gezegd verwacht ik niet dit jaar nog iets te horen van een uitgever. Dat duurt meestal minstens drie maanden en die zijn nog niet voorbij. Ik zal dus toch geduldig moeten zijn en mezelf bezig moeten houden. Dat zal wel lukken, zeker deze dagen voor kerst. De kerstboom versieren, bedenken wat voor toetje ik zal maken voor het diner, oefenen voor het concert op 21 december en misschien nog een kerstverhaal schrijven.

In januari is het wachten hopelijk voorbij.