Reinier

In 1982 fuseerden de Delftse ziekenhuizen. Dat weet ik zo goed omdat ik daar bij was. Bij de feestelijke ondertekening van de fusiedocumenten, was een muzikaal optreden gewenst. En om de één of andere ondoorgrondelijke reden, werd dat gegund aan het Renaissance-ensemble van de muziekschool, waar ik toen deel van uitmaakte, als blokfluit/kromhoornspeler. Dus wij stonden naast die vergadertafels, in onze kriebelende, quasi-zestiende-eeuwse outfits. Zoiets vergeet je niet snel.

Het nieuwe ziekenhuis werd genoemd naar een beroemde zeventiende-eeuwse Delftse dokter, Reinier de Graaf. Die er, onder meer, verantwoordelijk voor was dat de ontdekkingen van Antonie van Leeuwenhoek internationaal bekend werden. Hij is namelijk degene die Van Leeuwenhoek bij de Londense Royal Society introduceerde. Daarom speelt deze dokter een kleine, maar belangrijke rol in mijn boek.

Reinier de Graaf moet een briljant arts geweest zijn. Hij studeerde in Leuven, Utrecht en Leiden en vertrok daarna naar Frankrijk. Hij promoveerde in Angers en werd in Parijs beroemd met zijn methode om met een spuit alvleeskliersap uit een levende hond te halen. Hij heeft dat vele malen aan een groot publiek moeten tonen. Dit was min of meer het begin van de injectiespuit, en De Graaf wordt daarom ook wel als de uitvinder daarvan beschouwd.

Daarnaast deed hij onderzoek naar de mannelijke- en vooral de vrouwelijke geslachtsorganen. Zo legde hij het verband tussen de eisprong en de paring en ontdekte hij de ‘eiernesten’, de blaasjes in de baarmoeder die tegenwoordig graafse follikels genoemd worden.

Één van zijn vroegere studiegenoten, Swammerdam, beweerde dat hij die al veel eerder gevonden had. Hun beider leermeester, Van Horne, zou daarover publiceren, maar was helaas overleden voordat het zover was.. Swammerdam beschuldigde De Graaf van plagiaat. Waarschijnlijk zal nooit bekend worden wie er gelijk had.

Toen in 1673 zijn eerste kind van een paar weken oud overleed, zag Reinier zijn toekomst somber in. Later dat jaar overleed hij plotseling. Waaraan is niet bekend, maar daar kan een romanschrijver natuurlijk alle kanten mee op. Hoe ik dat gedaan heb, daar zal de lezer op moeten wachten tot het boek verschijnt.

De laatste dagen heb ik geprobeerd Reinier de Graaf in mijn boek iets meer een eigen stem te geven. Eerst kwam hij alleen terloops ter sprake, als een soort aangever van Van Leeuwenhoek.

Maar eigenlijk verdient hij zijn eigen roman.