Blog

Verder Nu de tuin in de verkoop is gegaan, moet ik bedenken hoe ik verder ga. En als ik eerlijk ben, weet ik dat op het moment niet. Deels komt dat doordat mijn hoofd nog vol zit met zaken rond de lancering. Zie mijn vorige blog.  Ik weet niet goed hoe ik meer reclame moet maken dan ik tot nu toe gedaan heb. Mensen om mij heen doen allerlei suggesties die lief bedoeld zijn, maar die niet zo bij mij passen. Ik weet het, af en toe  uit je comfortzone stappen is goed, maar het is daar niet voor niets zo comfortabel. Bovendien is heel zo'n publicatie al ver daar buiten. Over een paar zaken denk ik nog even na, er zal heus wel meer gebeuren.  In de tussentijd zal ik aan andere projecten moeten werken. Vind ik. Natuurlijk is het boek over van Leeuwenhoek ook al een heel eind af, maar op de een of andere manier aarzel ik het weer op...

Vrijdag gaat het boek in de verkoop. Op de één of andere manier moet het gelanceerd worden. Dat vind ik een rare term, alsof het een soort raketje is. Hoe die lancering te werk moet gaan is mij niet zo duidelijk. Goed, er worden persberichten en promotiemailings verstuurd. Ook heb ik er al blogs over volgeschreven. Maar een boekpresentatie zal er niet in zitten. De boekwinkels zijn nu nog alleen op afspraak open. Volgende week is dat weliswaar voorbij, maar iets met publiek is nog niet mogelijk. Natuurlijk kan ik een filmpje maken en publiceren, maar dat zal niet veel extra lezers trekken. Bovendien zal ik dan eerst nog naar de kapper moeten. Het is dus een feestelijk moment vrijdag, maar veel gebeurt er niet. Vorige week heb ik het eerste exemplaar ontvangen en dat zag er prima uit. Het heeft een kloek formaat en valt soepel open. Hierboven is te zien hoe mooi de cover geworden is. Die donderdag heeft mijn lief...

Er zit al dagen een stukje Westside Story in mijn hoofd: 'Could it be? Yes, it could, something's coming, something good...' Een lied over verwachting en voorpret. Over de kriebels in je buik als er iets leuks gaat gebeuren. Natuurlijk weet ik waar het vandaan komt. Nog negen dagen, dan verschijnt De Tuin. De afgelopen weken heb ik de laatste zaken afgerond. Een omslagfoto en een foto van mijzelf geleverd, een flaptekst geschreven. De tekst nog een keer gecorrigeerd. E-mailadressen verzameld voor de promotie van het boek. De drukproeven gecorrigeerd. Vorige week ontving ik die laatste, samen met het ontwerp voor de omslag. Ze hebben er iets moois van gemaakt, vind ik. De mooie oude foto met een handgeschreven brief erachter. Of er overheen, zo kun je het ook noemen. Het lettertype dat gekozen is, past bij de tijd waarin het zich afspeelt, en de datering van de brieven is 'handgeschreven'. Heel speels. Intussen heeft De tuin een eigen pagina gekregen op mijn...

Eigenlijk ben ik maar een saai persoon. Al vanaf het begin van de jaren zeventig zijn er dezelfde drie constanten in mijn leven. Toen ik leerde lezen, ontdekte ik wat een genot het was me te verliezen in verhalen die andere mensen bedacht hadden. Toen ik leerde schrijven (wat nog veel moeite kostte, want ik ben linkshandig en er was toen alleen een methode voor rechtshandig, maar gelukkig had ik een lieve juf), ontdekte ik dat alles wat ik dacht op papier kon zetten. En welke mooie woorden er bestonden die je daarvoor kon gebruiken. In de tweede klas gebeurde er weer iets bijzonders. Ik kreeg blokfluitles in het groepje van mevrouw Legène. Dat was het begin van mijn derde grote liefde. Natuurlijk was er daarvoor ook al muziek in mijn leven. Mijn moeder zong in het kerkkoor en mijn vader had een mooie collectie langspeelplaten. Ook had hij als zevenjarige solo gezongen bij een kerkconcert. Maar dat is weer een heel...

Het contract is getekend, de webinar over het publiceren van een boek is gevolgd en de feedback op mijn manuscript is gegeven. De Tuin is in zijn volgende fase. Deze uitgeverij, Boekscout, doet bijna alles digitaal. Dat ligt deels ook aan de tijd, voor corona waren er nog auteursbijeenkomsten op het kantoor. Dat had ik wel een leuk uitstapje gevonden, maar goed, dat geldt wel voor meer dingen (verjaardagsfeestjes, concerten, koorrepetities). Nu was er dus een webinar, waarin verteld werd hoe het verder zou gaan, wat zij zouden doen en wat ik, als schrijver, nog zelf moest bijdragen. De feedback kreeg ik wel telefonisch. Een medewerkster van de uitgeverij las de beoordeling voor die haar collega geschreven had. Een citaat: 'Jouw natuurlijke manier van schrijven voelt realistisch aan en draagt bij aan de geloofwaardigheid van de brieven en de verhaallijn.' Daar knapt een mens van op. Behalve dat ze het een mooi boek vond, vond ze ook dat er niet heel...

Eindelijk is het zover, de uitgever heeft positief gereageerd. Als het goed is, verschijnt De Tuin binnen een paar maanden. Dat schept wat ruimte in mijn hoofd. De laatste weken waren niet gemakkelijk. Ik had geen idee waar ik mee verder moest en had moeite mijn dagen te vullen. Toen de covid-regels nog strenger werden, in plaats van versoepelden, hielp dat niet mee. Natuurlijk heb ik het niet slecht. Ik heb een dak boven mijn hoofd, ik ben niet alleen en we hebben geen financiële problemen. Maar toch. Toen deze week de avondklok inging en groepen jongens gingen rellen, ook hier in Den Bosch, kreeg ik het nog benauwder. Waar gaat het allemaal naar toe? Gelukkig was het de avond erna weer rustiger en moet ik niet uit het oog verliezen dat de meeste mensen deugen (Goede titel voor een boek!). Bovendien worden de dagen alweer langer en heb ik in maart een weekje vakantie geboekt. Nu kan ik gaan nadenken over...

Het is al weer dagen geleden dat de zon scheen. Op nieuwjaarsdag zag ik hem, tijdens een wandeling in de Limburgse heuvels. Nu moet de hele dag het licht aan. Het is een groot contrast met vorige week. Toen waren we, voor het eerst in maanden, weer één gezin, in één huis, met veel spelletjes, gezelligheid, lekker eten en zo nu en dan een knuffel. Maar de kinderen zijn weer aan het werk en aan de studie, mijn lief vergadert weer op zolder en ik zit in mijn eentje achter mijn bureau te peinzen over hoe ik verder moet. De uitgeverij heeft mij net laten weten dat het wat langer gaat duren voordat ik hoor wat ze van mijn boek vinden. De derde versie van het van Leeuwenhoek-boek is af, dus daar moet ik een tijd niet naar kijken. Wat is er dan nog wel te doen? Direct weer aan een nieuw project beginnen, lijkt mij geen goede keuze. Dan gaan al die...

Als je een boek opstuurt naar een uitgever, geef je het uit handen. Zodra het weg is, bedenk je van alles wat er niet aan klopt, of wat beter gekund had. Deze uitgever belooft binnen zes weken te reageren, maar nu, na tien dagen, duurt het mij al veel te lang. Deze tien dagen heb ik niets geschreven, behalve boodschappenlijstjes en wat kaartjes voor dierbare jarigen. Dit is het moment dat de twijfel toeslaat. Kan ik eigenlijk wel schrijven? Natuurlijk zou ik daar niet over moeten twijfelen. Ik heb al vijf boeken gepubliceerd, die ook nog door heel wat mensen gelezen zijn én gewaardeerd werden. Maar er zijn er niet veel van verkocht. En dit boek is natuurlijk weer heel anders dan de vorigen. Ieder boek lijkt het eerste. Daarom is het moeilijk mij weer op een ander project te richten. Antoni van Leeuwenhoek heeft vooralsnog rust gehad. Wel heb ik allerlei zaken over mijn verleden uitgezocht. Met wie had ik mijn eerste...

Gisteren heb ik het boek over mijn grootouders naar een uitgever gestuurd. Dat is natuurlijk weer vreselijk spannend, maar ik heb er wel vertrouwen in. Zoals ik al eerder meldde, heb ik het helemaal herschreven. Daarna hebben een aantal lieve proeflezers zich erover ontfermd. Op wat praktische puntjes na (data die niet klopten, het gebruik van een accentteken) waren ze er zeer over te spreken. Het woord ontroerend werd zelfs genoemd. Volgens mijn dochter was het een verhaal dat voor veel mensen interessant kon zijn. Kijk, daar hebben we wat aan. Nu kan ik alleen maar afwachten hoe de uitgever op 'De tuin' zal reageren. Intussen moet ik mij weer op andere projecten richten. De laatste weken heb ik nagedacht over mogelijke nieuwe onderwerpen. En over mogelijke genres. Wellicht is het een goed idee het weer eens met een kinderboek te proberen. Of met een roman gebaseerd op iets uit mijn eigen leven. Of met een biografie over een interessant persoon die...

Mijn opa en oma jaren later De laatste maanden heb ik een nog niet gepubliceerd manuscript herschreven. Het verhaal van 'De Tuin' is mij zeer dierbaar. Het gaat over de liefde tussen mijn oma en opa. Eigenlijk was dit boek twee jaar geleden al af. Toen heb ik het opgestuurd naar diverse uitgevers, die het helaas niet uit wilden geven. Als ploeterend schrijver zou ik daar gewend aan moeten zijn, maar zo werk het helaas niet. Ik heb drie jaar aan het boek gewerkt, zelfs nog langer als je de onderzoekstijd meetelt. Dan is het steeds weer even slikken als er een afwijzingsmailtje van wel drie zinnen lang komt. Omdat ik er niet te lang bij stil wilde staan, ben ik aan iets nieuws begonnen, het boek over de wereld van Antoni van Leeuwenhoek, waarover ik in dit blog al veel heb geschreven. Maar nu dat boek ook min of meer voltooid is, laat ik het even liggen, om er straks met een...