Blog

Klaar Mijn boek is af. De roman over Louise Hollandine van de Palts, prinses, abdis, maar vooral schilder, heb ik voor de tweede maal herzien. Maar dat betekent niet dat het binnenkort verkrijgbaar is.Na de eerste herziening heb ik het te lezen gegeven aan een heel aardig, maar ook superkritisch persoon. Hij vond het best mooi, wat een groot compliment is uit zijn mond, maar had natuurlijk vrij veel kritische opmerkingen. Met sommige heb ik niets gedaan, omdat ik weet dat hij daarin ongelijk ad, maar met andere wel. Daarom die derde versie.Nu laat ik het even liggen. Binnenkort ga ik voor langere tijd op reis en zal ik Parijs en de abdij van Maubuisson bezoeken,. Naast andere mooie plekken. Het zou zomaar kunnen dat ik daardoor weer van alles aan het verhaal moet wijzigen. Of ik krijg op reis zoveel inspiratie, dat ik het helemaal anders ga doen.Dus in de zomer ga ik verder en zal ik mij beraden op...

Taal Het is één van de leukste weken van het jaar, Boekenweek. Het thema is ‘Je Moerstaal’ en er verscheen ondermeer een geweldig essay van Paulien Cornelisse, over ‘wat we zeggen zonder dat we het doorhebben’.Nadat ik mijn manuscript nog eens gescand heb op ooks, gewoons en maars en beoordeeld heb of die de tekst gezelliger dan wel eerlijker maakten (lees dat boekje!), dacht ik na over de moerstaal van mijn hoofdpersonage. Ik heb het natuurlijk geschreven in het Nederlands, want dat is mijn taal. Maar in welke taal zou zij gesproken en gedacht hebben? Om eerlijk te zijn, dat weet ik niet zeker.Haar moerstaal als in, de taal van haar moeder, was waarschijnlijk Engels, want haar moeder was een Engelse prinses. Maar zij trouwde met een Duitse graaf. Welke taal zouden die twee met elkaar gesproken hebben? Dat zou zomaar Frans kunnen zijn. In die tijd was dat dé taal van de elite, van tout Europa, zoals dat tegenwoordig Engels...

Duivel De laatste weken schrijf ik weer aan mijn boek. Het begint langzamerhand vorm te krijgen. Daarnaast denk ik de laatste tijd veel na. Nu doe ik dat altijd, het zou wel wat minder kunnen. Maar ik schrijf er hier over, omdat ik over iets specifieks pieker.Om als schrijver lezers te vinden, moet je ervoor zorgen dat je te vinden bent. Dat kan door ze persoonlijk te ontmoeten, te mailen of te bellen. Maar om die lezers te bereiken die je nog niet kennen, zijn sociale media heel handig. Door zo nu en dan iets te melden over het schrijfproces, je onderwerp en het boek, kun je potentiële lezers nieuwsgierig maken. Of het mij echt nieuwe lezers oplevert, weet ik niet. Het zou zomaar kunnen.Daarom post ik regelmatig iets op Facebook en Instagram. Soms iets over mijzelf, maar bij voorkeur iets over mij als schrijver. Het is de reden dat ik een aantal jaar terug aan Instagram begonnen ben. Waarom ik...

Kerstverhaal Zeven jaar geleden gaf mijn koor, Capella Ducis, één van haar vele kerstoptredens in een verzorgingstehuis. Voor de variatie werd er ook een kerstverhaal voorgelezen. Omdat het moeilijk was iets geschikts te vinden, besloot ik te proberen er één te schrijven. Inmiddels is het al diverse malen voorgelezen, door mijn goede vriendin Marjolein, en altijd een succes. Daarom heb ik besloten het online te zetten. Voorlezen mag, maar ik vind het wel leuk om te horen waar en hoe dat gebeurt, dus stuur me dan een berichtje. (op de foto mijn moeder en ik, ik gok met kerst 1964) 22 december 1962Joke sprong het trapje op. Ze hijgde nog na en had pijn in haar zij, maar ze had de trein gehaald. Het was heel druk geweest. Mensen besloten vaak op het laatste moment dat ze toch nog iets nieuws voor Kerst wilden. Vooral de truien waren de winkel uitgevlogen. Nu het ineens weer zo koud was, had je niet veel...

Thea Voordat ik romans voor volwassenen schreef, heb ik twee historische kinderboeken geschreven. Dat is de schuld van Thea Beckman.Op dit moment lees ik haar mooie biografie, geschreven door Vivian de Gier. Daardoor realiseer ik me weer hoe haar boeken mij beïnvloed hebben. Ik had op de middelbare school ook een geweldige geschiedenisleraar, dat hielp, maar zonder Kruistocht in spijkerbroek en Geef me de ruimte was ik nooit geschiedenis gaan studeren.Lezen deed ik daarvoor natuurlijk al, ook boeken over vroeger, maar de romans van Thea Beckman grepen me en lieten me verdwijnen in een andere tijd. Ik wilde ook in de neuro-transmitter naar de middeleeuwen om avonturen te beleven. En ik reisde, al musicerend, mee met Marie-Claire door het wonderschone, maar door oorlog verscheurde Frankrijk. En ook de boeken die daarna kwamen heb ik verslonden.Toen ik wat ouder werd, hield dat op en ging ik boeken voor volwassenen lezen. Maar het gebeurt maar zelden dat ik zo wordt meegesleurd door een...

Water Heel juni ben ik weg geweest, naar het wonderschone Schotland. Land van eigenzinnige gewoonten - doedelzakken, haggis, whiskey en kilts-, maar vooral van heide, bergen, bossen, rotsen, moerassen en heel veel water.Zonder dat water zou Schotland niet zo groen zijn. Ik heb ter plekke ook geleerd dat een groot deel van het land pas vanaf de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw aangesloten is op het elektriciteitsnet, door middel van de kracht van dat water. Ik heb daarover een film gezien met veel stoere mannen en met vrouwen die heel blij waren met koelkasten, stofzuigers en wasmachines. Het is ook overal het zelfde.Water is altijd mijn favoriete element geweest. Ik heb jarenlang op zwemmen gezeten en was op dagjes aan het strand de zee niet uit te krijgen. Ik zwem niet vaak meer, maar als ik het doe voel ik mij als een vis.... Vroeger woonde ik dichter bij de zee dan nu en ik mis hem geregeld....

Verder Na mijn vorige blog, over de twijfels die ik had over het nut van schrijven, heb ik niet veel meer op papier gezet. Want, ondanks de positieve reacties, speelt de twijfel nog door.Maar wel minder. Ik heb weinig geschreven, maar ik heb de meer dan 100 pagina’s, die er al zijn van mijn nieuwe boek, gecorrigeerd en herschreven. De eerste versie van een boek is nog erg basaal. Natuurlijk, de karakters krijgen vorm en de loop van het verhaal wordt duidelijk. Maar bij herlezen is altijd zichtbaar dat er nog veel aan mankeert.Dat is niet erg. De meeste verhalen worden niet in eenmaal opgeschreven. In mijn hoofd gaat het ook altijd sneller dan ik het op kan schrijven, dus op dat moment verandert er al iets aan de tekst. Zelfs nadat het boek talloze keren door mij en door anderen gecorrigeerd is en daarna gepubliceerd, zie ik nog dingen die ik anders zou kunnen doen. Terwijl er over iedere formulering...

Tobben Het schrijven wil niet erg, de laatste tijd. Ik weet niet goed hoe ik verder moet en heb daardoor (te) veel tijd om aan andere dingen te denken. Zoals gewoonlijk helpt dat niet.Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik al heel lang tob met mijn gezondheid, zowel fysiek als mentaal. Ik ben erg goed in tobben. En als ik niet weet hoe ik verder moet, ga ik dat dus doen.Een paar weken geleden had ik een flinke inzinking, waarin alles samenkwam. Slecht slapen, veel pijn en een soort van buikgriep. Op zo’n moment schiet de paniek erin en vraag ik mij af, waar ik het allemaal voor doe. Wat betekent zo’n verhaal waar ik aan werk in het grote geheel van alles wat er op de wereld gebeurd?  Het helpt niet tegen klimaatverandering, oorlog, honger, armoede, woningnood en foute bestuurders. En ook niet tegen die absurde kabinetsformatie. Zou ik eigenlijk niet iets heel anders moeten doen?Ik heb mensen...

Reizen Zelf houd ik wel van langzaam reizen. Met de trein, de boot, de fiets, lopend of, als het echt niet anders kan, de auto. Dan kun je zien hoe de wereld er anders uit gaat zien en niet, zoals bij vliegen, ineens helemaal anders is. Je merkt dat het steeds warmer wordt als je naar het zuiden gaat, je ziet meer heuvels, andere bouwstijlen. En je hebt de tijd en kans om de details daarvan in je op te nemen. Daarnaast ontmoet je allerlei mensen, niet alleen degenen die iedere dag met reizigers te maken hebben.De laatste weken heb ik geschreven aan het verhaal van een reis dat het personage in mijn nieuwe boek maakt, in december 1657. In die tijd waren er al vormen van openbaar vervoer, zoals de trekschuit of de postkoets. Een hele, gewenste of ongewenste, sociale manier van reizen. Reizigers die geen behoefte hadden aan menselijk contact onderweg, namen hun privérijtuig of gingen te paard. De...

Schilder @centraal museum utrecht In de zeventiende eeuw was de Republiek der Nederlanden vergeven van de schilders. De bekendste, die we nu nog kennen, zoals Rembrandt en Vermeer, waren daar maar een klein deel van. Er waren er duizenden.Dat was maar goed ook, want bijna iedereen wilde wel wat aan de muur. In ieder geval in de steden, waar veel ambachts- en kooplieden graag een schilderij kochten. Dan hoorde je erbij. Vaak was dat een al bestaand schilderij en soms werd het gebruikt om een schuld af te lossen. In mijn boek Een vindingrijk man betaalt de vrouw van Vermeer op deze manier de rekening van de stoffenwinkel van Leeuwenhoek.Degenen die het konden betalen, gaven schilders opdrachten. Het liefst voor iets waarop zij zelf afgebeeld stonden. En/of hun vrouw, kinderen, hond of huis. In Den Haag, ook toen al het regeringscentrum, was er daarom werk genoeg. Prinsen, edelen, rijke kooplieden, regenten, zeeadmiraals en andere legerleiders lieten zeer geregeld hun portret schilderen. Al...