Alleen

Al een paar dagen ben ik alleen thuis. Vanwege bijzondere zaken op zijn werk, komt mijn lief alleen hier slapen. Ik vind het heerlijk.

Twee en een half jaar geleden, aan het begin van jeweetwel, begon het thuiswerken en dat doet hij de meeste tijd nog steeds. Over het algemeen gaat dat prima, we hebben ruimte zat om elkaar niet in de weg te zitten en het is best prettig tussen de middag samen een rondje te lopen. Ik heb een vast ritme gekregen en altijd iemand om mee te kletsen.

Maar het heeft ook mindere kanten. Toen het heet was, waren er minder geschikte plekken om te werken en mooie zinnen bedenken als er iemand naast je online zit te vergaderen, valt niet mee. Bovendien heb ik het erg nodig af en toe te lanterfanten, om me heen te kijken, veel te lezen en naar muziek te luisteren. Dat voelt toch meer als tijdverspilling als er boven op zolder keihard gewerkt wordt.

De jaren voor corona had ik daar toch minder last van. Natuurlijk is er altijd een schuldgevoel, over dat ik weinig doe met mijn opleiding, geen bijdrage lever aan een betere wereld en een beetje zit je niksen op kosten van een ander. Maar als je niet continu geconfronteerd wordt met de (te) hard werkende medemens, heb je daar minder last van. Toen kon ik van vroeg in de ochtend tot een uur of zes zelf bepalen wat ik wanneer deed. Lekker doorgaan als de zinnen mijn pen uitvlogen of als ik interessante informatie te pakken had. En op de bank gaan liggen als mijn lijf of mijn geest weer eens protesteerden.

Daarom vond ik deze paar dagen zo prettig. Eergisteren kreeg ik ineens de geest en heb ik tot half zeven zitten werken, zonder na te denken over dingen die moesten. Terwijl ik daarvoor heel wat uren niet goed wist wat of hoe. Maar ook dat hoort erbij.

Toch ben ik blij dat hij vanavond weer thuis eet.