Lente

Het leven leek eindelijk weer de goede kant op te gaan. Corona was op z’n retour en er is weer veel meer mogelijk. Als brildrager ben ik blij dat ik bijna geen mondkapjes meer op hoef. Voorzichtig begon ik plannen voor de zomer te maken.

En toen begon de oorlog. Natuurlijk kwam die niet uit de lucht vallen, maar zolang er niet echt gevochten werd, leek alles nog mogelijk. Vorige week woensdag, op mijn verjaardag, werd ik genomineerd voor een boekenprijs. De zon scheen en ik deed allerlei leuke dingen. Zodat ik, voor mijn doen, ontspannen naar bed ging.

Maar toen ik de volgende dag wakker werd was de oorlog begonnen. Het Russische leger had, onder Poetin, de Oekraïne aangevallen. Dat is verschrikkelijk en angstaanjagend en niemand weet hoe het verder zal gaan en af zal lopen. Sindsdien heb ik buikpijn en weet ik niet wat ik moet schrijven.

Het contrast is te groot. Hier in het zuiden werd carnaval gevierd en hoewel dat niet mijn soort feestje is, begreep ik het plezier. Zelf heb ik lange wandelingen in de zon gemaakt, in goed gezelschap, en gegeten met familie. Op het moment zelf was dat heerlijk, maar ervoor en erna voelde het wat verkeerd.

Niet dat de Oekraïners er iets aan hebben dat we hier somber voor ons uit gaan zitten staren.  Het enige waar ze wat aan hebben is dat we achter ze staan en ze helpen. Dus dat doen we.

Ik ben nooit in de Oekraïne geweest, maar wel in Moskou. Daar maakte ik in 1988 bovenstaande foto, van een bruidspaar dat hun bruidsboeket bij het graf van de onbekende soldaat legt. Dat gebaar is op veel manieren uit te leggen, maar ik probeer er iets positiefs in te zien.

Schrijven over een titel, die ik eindelijk gevonden lijk te hebben, of over de zoektocht naar een nieuw onderwerp, dat kan ik nu niet. Daar wil ik nu geen aandacht voor vragen. Ik ga er maar van uit dat het ooit wel weer kan, maar voor nu heb ik te veel buikpijn.

Toch maar proberen van de lente te genieten.