Eigenlijk ben ik maar een saai persoon. Al vanaf het begin van de jaren zeventig zijn er dezelfde drie constanten in mijn leven. Toen ik leerde lezen, ontdekte ik wat een genot het was me te verliezen in verhalen die andere mensen bedacht hadden.
Toen ik leerde schrijven (wat nog veel moeite kostte, want ik ben linkshandig en er was toen alleen een methode voor rechtshandig, maar gelukkig had ik een lieve juf), ontdekte ik dat alles wat ik dacht op papier kon zetten. En welke mooie woorden er bestonden die je daarvoor kon gebruiken.
In de tweede klas gebeurde er weer iets bijzonders. Ik kreeg blokfluitles in het groepje van mevrouw Legène. Dat was het begin van mijn derde grote liefde. Natuurlijk was er daarvoor ook al muziek in mijn leven. Mijn moeder zong in het kerkkoor en mijn vader had een mooie collectie langspeelplaten. Ook had hij als zevenjarige solo gezongen bij een kerkconcert. Maar dat is weer een heel ander verhaal.
Mijn oudere broer zat op de muziekschool, maar ik had al snel privéles, eerst op school en later bij de lerares thuis. Ik zat in het schoolorkest dat de musical begeleidde als eerste blokfluitist en ik vond het geweldig om muziek te maken. Mijn broers bespeelden ook alle drie een instrument, dus we speelden veel samen.
Natuurlijk was een blokfluit helemaal niet cool, want ‘dat kon iedereen’. Maar vanaf mijn zestiende kreeg ik een andere lerares en zij leidde een renaissance-ensemble. Daarin speelde ik naast blokfluit ook kromhoorn, wat weer een heel andere techniek vereiste. We repeteerden iedere week en traden regelmatig op.
Er was mij verteld dat ik talent had, maar helaas was ik niet goed genoeg voor het conservatorium. Wel ging ik dat jaar naar de leukste klas ooit, op de opleiding tot muziekbibliothecaris. Een klas waarin bijna iedereen muziek maakte. Het was jammer dat het maar één jaar was.
Onze docent popmuziek wilde een koor oprichten en zo is het gekomen dat ik ben gaan zingen. Dat doe ik nu al meer dan 35 jaar. In steeds betere koren, met steeds mooiere muziek. Nog steeds vind ik het geweldig en kan ik kippenvel krijgen als iets mooi samen klinkt. Op dit moment behelpen we ons met Jamulus, maar ooit staan we weer gewoon naast elkaar in ons kleine kerkje te zingen.
Dat weet ik zeker.
Mooi verhaal, Hennie. Grappig: ik heb ook ooit als blokfluitiste in het schoolorkest van de jaarlijkse musical gezeten; mooiste herinnering aan mijn middelbare schooltijd! Liefs en groet, Irene
Hoi Hennie, mooi verhaal. Fijne herinneringen aan een prachtig jaar opleiding Muziekbibliothecaris/-discothecaris zoals dit toen heette. Muziek blijft ook bij mij een grote passie. Hartelijke groet, Pieter