Dierbaar

De laatste maanden heb ik een nog niet gepubliceerd manuscript herschreven. Het verhaal van ‘De Tuin’ is mij zeer dierbaar. Het gaat over de liefde tussen mijn oma en opa.

Eigenlijk was dit boek twee jaar geleden al af. Toen heb ik het opgestuurd naar diverse uitgevers, die het helaas niet uit wilden geven. Als ploeterend schrijver zou ik daar gewend aan moeten zijn, maar zo werk het helaas niet. Ik heb drie jaar aan het boek gewerkt, zelfs nog langer als je de onderzoekstijd meetelt. Dan is het steeds weer even slikken als er een afwijzingsmailtje van wel drie zinnen lang komt.

Omdat ik er niet te lang bij stil wilde staan, ben ik aan iets nieuws begonnen, het boek over de wereld van Antoni van Leeuwenhoek, waarover ik in dit blog al veel heb geschreven. Maar nu dat boek ook min of meer voltooid is, laat ik het even liggen, om er straks met een frisse blik naar te kunnen kijken en het nog eens aan te kunnen passen.

Toen heb ik ‘De tuin’ weer opgepakt. Het gaat over de kennismaking tussen mijn grootouders, het leven van tuinders een eeuw geleden èn de verknochtheid van twee zussen. Het is ook weer een roman, maar wel met een waargebeurd geheim als uitgangspunt. Toen ik het weer las, vond ik het nog steeds een boeiend verhaal. Ik heb het opgestuurd naar manuscriptbeoordelaar, een ervaren redacteur, en zij had veel goeds te melden. Maar ook wel wat minder goeds.

Met die kritiek ben ik aan de slag gegaan. Het is een roman in briefvorm, één van mijn favoriete vormen en volgens mij heel geschikt voor een roman van honderd jaar geleden. Iedereen schreef toen brieven. De redacteur was het er niet mee eens, volgens haar belemmerde dat het verhaal. Ik begreep haar kritiek en heb geprobeerd een deel te herschrijven in een andere vorm. Wel met hetzelfde perspectief, maar met een alwetend verteller.

Het werkte niet. Het werd een heel ander verhaal dan dat ik te vertellen had. Daarom ben ik ermee gestopt. Een ander punt waar ik moeite mee had was het genre. Volgens haar was het een (christelijke) streekroman en kon ik me het beste wenden tot een uitgever van dergelijke boeken. Ik zie het zelf meer als een historische roman die zich in het tuindersmilieu afspeelt. Dat in die tijd bijna altijd christelijk was.

Ik heb er goed over nagedacht en toen het volgende besloten. Het blijft een roman in briefvorm, het verhaal blijft in grote lijnen hetzelfde en ik stuur het niet op naar zo’n uitgever. Waarschijnlijk stuur ik het helemaal niet meer op naar een uitgever. Wel heb ik het intussen aangepast op andere punten, ook naar aanleiding van dat leesrapport. Het heeft nu meer variatie, scherpere dialogen en meer contrast tussen de twee zusjes. Nu is het klaar.

Misschien ga ik het uitgeven in eigen beheer. Daar ga ik mij de komende tijd in verdiepen. Mocht dat gebeuren dan meld ik het op deze website. Zodat iedereen het aan kan schaffen en lezen.

Want ook dit dierbare verhaal verdient een publiek