Pijn

Het is mooi weer. Ik zit in mijn achtertuin aan tafel en probeer te werken. De kat ligt naast me onder de kamperfoelie. Het zou een ideale situatie kunnen zijn.

Maar ik heb pijn. En niet zomaar, een beetje spierpijn of een stijve nek, maar pijn over mijn hele lijf. En de laatste weken speciaal in mijn onderrug.

De mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik daar al tientallen jaren last van heb. Toen ik een student van 23 was, schoot het er ineens in, en sindsdien heb ik bijna geen dag geen last gehad. Natuurlijk waren er wel slechte en betere periodes, maar de pijn was nooit helemaal weg.

Daar kwam een jaar of tien geleden de diagnose fybromyalgie bij. Dat is de diagnose die je krijgt als je over je hele lichaam pijnklachten hebt en vaak moe bent, terwijl er geen lichamelijke oorzaak voor te vinden is.  Vroeger werd dat aanstelleritis genoemd, tegenwoordig gelukkig niet meer. Maar is ook niets tegen te doen, omdat het dus niet bekend is waar het door komt. Gelukkig is er wel iets van medicatie tegen de pijn, maar die werkt lang niet altijd even goed.

Weer wat later ging mijn rug echt dwarsliggen. De pijn werd veel erger en schoot geregeld in een kramp, waardoor ik amper kon zitten, staan en normaal bewegen. Dat is onderzocht en er waren wel oorzaken voor, zoals een forse artrose, maar er was geen magisch middeltje dat alles zou fixen. Pijnstillers, blijven bewegen, massages en vooral oefenen, oefenen, oefenen, dat zijn de enge dingen die een beetje helpen.

Het ellendige met zulke pijn, is dat het niet aan je te zien is. Je omgeving weet het wel, maar kan niet zien wanneer je veel last hebt en hulp nodig hebt. Je zal het altijd moeten zeggen. Dat is niet gemakkelijk, zeker niet als je van huis uit hebt meegekregen dat je niet lastig mag zijn en je daarom niets moet vragen. Maar het helpt ook niet om gedeprimeerd te raken, omdat mensen het niet uit zichzelf zien.

Ik probeer daarvoor het meeste zelf te doen, en door mijn inmiddels zes jaar getrainde ‘core’ lukt dat redelijk vaak. Ook wandelen en fietsen doe ik nog, maar niet zo veel en ver als ik zou willen en anderen wel doen. Het is moeilijk grenzen te bepalen, want ik wil altijd meer.

Dan gaat het dus mis, zoals de afgelopen weken. Weer een verkrampte rug en weer veel pijnstillers. En heel veel frustratie. Het blijft lastig de moed erin te houden. Met pijn kun je heel oud worden, maar voor minder pijn wil ik best wat jaar korter leven. Helaas werkt het niet zo.

Nee, pijn is niet fijn. Maar verder gaat het goed.