Blog

Mijn voltooide boek over mijn opa en oma heeft nog geen titel. Het is een mooi verhaal, en volgens mij zit het goed in elkaar. Verschillende perspectieven, alles in briefvorm, over een periode van twee en een half jaar, waarbij alle seizoenen aan bod komen. Heel belangrijk voor een verhaal dat op een tuinderij speelt. Met alle grote thema's. zoals liefde, vertrouwen, geloof, schaamte, familie, nieuw leven en dood. Maar probeer dat allemaal maar eens in een pakkende titel te vatten. Natuurlijk kan ik het simpel houden, en iets doen met de namen van mijn hoofdpersonen, of iets algemeens als Tuindersleven. Maar dat zegt natuurlijk niets over de inhoud. En Liefde op de tuinderij maakt er wel heel erg een streekroman van. En daar neigt het toch al naar. Er is natuurlijk niets mis met een goede streekroman, maar het is niet wat ik voor ogen heb. Zaaien en zorgen staat ook op mijn lijstje. Wel een mooie alliteratie, maar het dekt...

Afgelopen zondag bracht ik een bezoek aan Hofwijck, het buitenhuis  in Voorburg, dat in 1641 ontworpen werd door Constantijn Huygens. Eigenlijk is het maar een piepklein huis, met het uiterlijk van een kasteeltje. Het was dan ook alleen bedoeld als privéverblijf, voor Constantijn en zijn kinderen. Hij trok zich er zo vaak mogelijk terug, als alle heisa van het Haagse leven hem teveel werd. Daar komt de naam ook vandaan. Hier kon hij door zijn, ook zelf ontworpen, tuin kuieren, muziek maken en een praatje maken met de schippers die over de Vliet voorbij voeren. Eigenlijk is het een soort vakantiehuis. Maar de tuin is niet zomaar een tuin, en het huis niet zomaar een huis. Twintig jaar eerder was Constantijn mee op een diplomatieke missie naar Venetië. Onderweg naar die stad bekeek hij gebouwen uit de Oudheid, en de bouwwerken van Antonio Palladio, die toen nog heel nieuw waren. In zijn reisverslag is te lezen hoe hij daar van...

Naast de zoektocht naar een goede manier om een boek uit te geven, is er de zoektocht naar een goed onderwerp. Als ik om me heen kijk, of kranten lees, kom ik genoeg zaken tegen waarvan ik denk: 'Daar zit wel een verhaal in.' Maar vaak is dat boek er al, of ben ik het de volgende dag weer vergeten, of is het leuk voor een verhaal, of een column, maar kan ik niet bedenken hoe er een hele roman van te maken valt. Toch hangt mijn prikbord  vol met knipsels, en er staan hele lijstjes in mijn notitieboekje. Maar als ik er eenmaal één kies, moet ik daar ook vol voor gaan. Onderzoek doen, een goede plot bedenken, interessante personages tot leven roepen en ervoor zorgen dat het spannend blijft. En dat het klopt. En alle andere onderwerpen laten vallen. In ieder geval voor een lange tijd. Vooral dat laatste maakt het moeilijk om te kiezen. Wat ook meespeelt, en waarvan...

Mijn volgende boek is af. Het is een roman in briefvorm, over een tuindersfamilie in de jaren 20 van de twintigste eeuw, losjes gebaseerd op een verhaal uit mijn familie. Ik heb nog geen goede titel, maar verder ben ik er tevreden over. De eerste proeflezer ook, dus nu gaat het naar de volgende fase. Uitgeven. Een boek uitgegeven krijgen is niet gemakkelijk, daar kan bijna iedere schrijver over meepraten. Mijn boek over Berlioz, en mijn kinderboeken verschenen in een serie, en dat hielp. Het nadeel is dat het boek in een stramien moet passen, waardoor je als schrijver niet moeilijk moet doen over grote aanpassingen. Zo is van mijn Spion voor de prins een derde geschrapt. Niet omdat dat deel niet goed was, maar omdat het boek anders te dik werd voor de serie. Over het algemeen doe ik daar niet moeilijk over, zolang ik er als schrijver maar achter kan staan. Het is niet de bedoeling dat het een...

In september begon ik een kerstverhaal te schrijven. Het was prachtig weer, de zon scheen en het was minstens twintig graden. Dat was lastig. Het verhaal was bedoeld voor ouderen, en ik wilde iets schrijven wat in de winter van '62-'63 speelde. Die beruchte, hele koude winter. Ik ben zelf geboren in die winter en het verhaal gaat dat ik veel te laat kwam omdat ik het buiten te koud vond. Mijn arme moeder kon met die dikke buik en mijn broer van één maandenlang de deur niet uit. Op zijn verjaardag werd de Elfstedentocht gereden die Reinier Paping won en waarbij de omstandigheden zo extreem waren dat nog geen 60 schaatsers finishten. Die winter dus. Ook in december was het al koud, dus in mijn verhaal moest goed naar voren komen hoe dat was. Probeer je daar maar eens in in te leven als je in een zomers bloesje buiten zit. Het weer heeft veel invloed op wat ik schrijf....

Op een dag besloot ik dat ik schrijver was. Natuurlijk ben ik dat altijd al geweest, maar op een dag wist ik zeker dat dat was wat ik was. Dat is inmiddels zo'n twaalf jaar geleden. Voor die tijd dacht ik nog dat ik wat anders was. Bijvoorbeeld een mislukte muzikante, of een bibliothecaresse die nog niet de juiste bibliotheek gevonden had. Maar aangezien ik in die tijd steeds vaker ziek was, bedacht ik dat ik misschien beter zou worden als ik er eens goed over nadacht wat ik nou echt was. Ik besloot een schrijfcursus te gaan volgen. Een hele laagdrempelige schrijfcursus, met duidelijke opdrachten, zoals bijvoorbeeld: schrijf een ode aan je favoriete gebruiksvoorwerp, of, wat is er met het meisje op dit schilderij aan de hand. Ik kwam erachter dat de teksten zomaar tevoorschijn kwamen, en dat ik van alles iets moois kon maken. Steeds vaker wilde ik niets anders. Na de cursus ging ik door met schrijven. En  niet meer,...