Blog

Nu het zomer is geworden en de corona maatregelen niet zo streng meer zijn, speelt het leven zich steeds meer buiten af. Niet dat ik al die maanden binnen ben gebleven. Er mocht immers een frisse neus gehaald worden. Zo heb ik dit voorjaar heel veel gewandeld, meestal gewoon hier in de stad. Maar vooral ook op plaatsen buiten de stad, waar het rustig was en waar het steeds meer lente werd. We hebben veel nieuwe gebieden verkend. Ook op de fiets overigens. De rest van de tijd zat ik thuis. Soms weliswaar in ons tuintje, maar wel altijd met muren om mij heen. Daarom was het twee weken geleden heel prettig een aantal dagen ergens anders te zijn. In een huisje in het bos, met mevrouw eekhoorn als buurvrouw. Het was maar een klein stukje hier vandaan, maar zo'n wereld van verschil. Geen werk, geen zoombijeenkomsten, geen klussende buurman. Alleen de parkbeheerder op zijn grasmaaier, ruisende bomen en heel veel vogels. Maar het...

Mijn koor zingt weer. Iedere donderdagavond zitten we er klaar voor. Onze dirigent heeft zich goed voorbereid en de meesten hebben hun muziek bestudeerd. Nu maar hopen dat de verbinding goed is. Zoals veel bijeenkomsten de laatste maanden zijn ook onze repetities digitaal. De eerste weken deden we niets, behalve een beetje contact houden. De meeste zangers hadden het er al moeilijk genoeg mee hun werk op een aangepaste manier toch te kunnen blijven doen. Ik niet. Zoals ik al eerder schreef, zit ik altijd al alleen achter mijn bureau. Voor mijn dagelijkse routine veranderde er niet zoveel. Maar om niet de hele week geen mens te spreken, was het goed dat die wekelijkse repetitie bestond. Ondanks dat mijn lief nu ook thuis werkt, heb ik mij de afgelopen tijd extra eenzaam gevoeld. Maar ik zag ook wel in dat het niet anders kon. Bovendien is zingen iets wat je doet als je bij elkaar bent. Het is plezierig...

Gisteren stond er een interview in de Volkskrant met Hilary Mantel . De schrijfster van de prachtige boeken over Thomas Cromwell. Op dit moment lees ik het net verschenen laatste deel 'The Mirror and the Light'. Aan de ene kant wil ik steeds doorlezen, maar aan de andere kant ook weer niet, want dan is het straks zomaar uit. Het is vreselijk mooi, op allerlei manieren. Het taalgebruik, modern maar toch zestiende-eeuws, de terloopsheid waarmee juist belangrijke zaken aan de orde komen, de gelaagdheid van de personages. Vooral dat van Cromwell zelf. Hij lijkt een duidelijk doel voor ogen te hebben, maar intussen houdt hij zich bezig met allerlei dagelijkse rompslomp. Die van hemzelf, maar vooral die van het hele land en de koning in het bijzonder. Hoe verder ik in dit laatste deel kom, hoe meer ik het noodlot voel naderen. Maar of Cromwell dat zelf ook merkt is de vraag. Omdat het historische personages zijn, is al bekend...

Er is niet veel veranderd sinds de vorige keer dat ik schreef. Iedereen zit nog steeds thuis. Wel zijn we nu maar met z'n tweeën zodat het hier bijna net zo rustig is als voor de coronacrisis. Maar verder zitten we allebei achter een laptop te werken, schijnt de zon de hemel uit en kunnen we bijna nergens heen. Nu merk ik pas hoe belangrijk die paar dingen zijn die je als schrijver buiten de deur doet. Het in eenzaamheid ploeteren is goed vol te houden als je weet dat je donderdag weer een koorrepetitie hebt. Of in het weekend een etentje met leuke mensen. Of binnenkort een mooie reis. Maar op dit moment heb ik eigenlijk niets om naar uit te kijken en dat maakt het moeilijk. Natuurlijk spreek ik nog wel eens iemand. De kinderen bellen heel vaak en ook andere familieleden of vrienden zo nu en dan. Met een voortuintje in een leuke straat wonen helpt, er wordt heel...

Sommige mensen werken altijd thuis. De meeste schrijvers, bijvoorbeeld. Ik ben gewend dat het overdag rustig om me heen is, dat ik mijn pauzes kan vullen met wat ik maar wil en dat ik mezelf een schop onder mijn kont moet geven om weer aan de slag te gaan. Maar nu is het allemaal anders Nu werkt iedereen die het kan thuis. Ook mijn lief en mijn zoon. De laatste is eigenlijk al bijna zes jaar het huis uit, maar omdat iedereen in zijn omgeving thuis zit of ook naar ouders is, inclusief zijn vriendin, is hij naar Den Bosch afgereisd. We zitten wel alle drie op een andere kamer, maar met mijn rust is het gedaan. Eigenlijk zouden de mannen deze week gaan wandelen in Andalusië en stiekem had ik mij verheugd op een heel stel dagen voor mijzelf te hebben. Gevuld met simpel eten, films die alleen ik maar leuk vind en helemaal eigen werktijden. En om de eenzaamheid te...

Het boek over de wereld van Antonie van Leeuwenhoek is af. De afgelopen maanden heb ik aan niets anders geschreven. Natuurlijk is dit pas de eerste versie. Al tijdens het schrijven schiet geregeld door mijn hoofd dat het anders moet, dat er zaken niet kloppen of dat ik ergens om heem draai. Toch schrijf ik dan door, om de vaart in het verhaal te houden. In grote lijnen in het boek op deze manier geworden wat ik voor ogen had. Maar nu begint eigenlijk pas het echte werk. Alles wat vaag of onduidelijk is ga ik checken en dubbelchecken, verhaallijnen die nergens toe leiden ga ik schrappen en ik ga controleren of ik niet te vaak hetzelfde opschrijf. Het leven in het Delft van de zeventiende eeuw was voor de meeste mensen verre van gemakkelijk. Dat wil ik meer zichtbaar maken, zonder dat het verhaal er onder lijdt. Toch hadden ook deze mensen zo nu en dan plezier. En zeker voor personen met...

Zaterdag was ik met mijn lief op bezoek bij twee heel oude dames. Zij zijn familie van hem en wonen in het zelfde tehuis. Ondanks dat ze al in de negentig zijn, zijn ze nog zeer bij de tijd. Ze weten nog wat er in de wereld gebeurd en één van de twee kan ook goed met de computer over weg. Het is heel leuk om ze te zien, ze zijn hun hele leven al vriendinnen en kennen elkaar van haver tot gort. En wat nog mooier is, ze lopen over van verhalen. Verhalen over mensen die verder niemand meer kent, maar die voor hen nog zeer levend zijn. Over hun opvoeding, over het leven van jonge vrouwen in- en vlak na de oorlog, over hun ouders en broers en zussen. Er werden roddels uit de jaren zestig gedeeld en er werd naar namen gezocht. Om ze een handje te helpen hadden we hele oude foto's meegenomen. Voor onze generatie staan...

Het boek waar ik nu aan werk speelt zich in Delft af. Dat heb ik al eerder vermeld. Het mooie van die stad is dat er nog steeds de zeveniende eeuwse stad in te herkennen is. Daarnaast is het natuurlijk de stad van mijn jeugd. Niet dat ik in de binnenstad opgegroeid ben. Goed, ik ben er wel geboren, in het Bethelziekenhuis, dat toen nog aan het Bagijnhof lag. Maar we woonden in een buitenwijk. Eerst in het buurtje bij de Van Foreestweg en later in de Buitenhof. Als kind kwam ik er zelden in het centrum. Boodschappen deden we vlakbij en voor nieuwe kleren gingen we naar Rijswijk, waar een (toen) heel modern winkelcentrum was. Toen ik op de middelbare school zat, hadden we gym in de gymzaal van het politiebureau. We zetten onze fietsen neer bij de studentensociëteit Virgiel, wat ook in de zeventiende eeuw al geen klooster meer was. Alle kloosters waren opgeheven na de reformatie. Het kruitmagazijn, wat...

Het is al meer dan twee maanden geleden dat ik een blog gepubliceerd heb. Maar dat is helemaal geen slecht teken. Deze keer betekent het dat ik druk aan het schrijven ben. In januari maakte ik mij nog druk om hoe ik mijn boeken aan de man/vrouw moest brengen. Dat probleem is nog niet opgelost, dus mocht er iemand oder mijn lezers zijn die dat voor mij zou willen doen, stel ik dat zeer op prijs. Ik heb wel wat ideeën aangereikt gekregen, waarvoor dank. En ik heb ook zelf wel wat bedacht, maar om dat allemaal uit te voeren moet ik wat drempels over die voor mij nogal hoog liggen. Wat niet betekent dat ik het nooit zal doen. Maar voorlopig vertoon ik struisvogelgedrag. De afgelopen maanden zijn er wat dozen van zolder gekomen met schrijfsels van vroeger, zodat mij weer duidelijk werd dat schrjven altijd bij mij heeft gehoord. Al vanaf de lagere school, toen juffrouw van der Kruk mij...